εξωτικός

και ξωτικός, -ή και -ιά, -ό (AM ἐξωτικός, -ή, -όν)

αυτός που προέρχεται από το εξωτερικό, ξένος («εξωτικά φυτά»)

μσν.- νεοελλ.

1. ασυνήθιστος, αλλόκοτος

2. ο υπερβολικά όμορφος («εξωτική ομορφιά»)

3. το θηλ. ως ουσ. (ε)ξωτικιά και ξωθιά

α) νεράιδα

β) πολύ όμορφη γυναίκα

4. το ουδ. ως ουσ. το (ε)ξωτικό

κάθε είδους δαιμόνιο ή στοιχειό

μσν.

1. τρελός, έξαλλος («πάσχει ὥσπερ πάσχουσιν οἱ ἐξωτικότεροι»)

2. ο ξένος προς την οικογένεια τού διαθέτη

αρχ.-μσν.

1. αυτός που βρίσκεται ή ζει μακριά από μια περιοχή

2. ο ξένος προς την οικογένεια, όχι συγγενής

3. ο μη χριστιανός

4. αυτός που δεν ανήκει στις τάξεις τού κλήρου

αρχ.

1. αυτός που γίνεται έξω από το σπίτι

2. αμύητος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < έξω + -τικός, όπου το -τ- οφείλεται πιθανώς σε αναλογία προς τα παραθετικά (εξωτέρω, εξωτάτω) και παράγωγα τού έξω (εξώ-τ-ερος). Το θηλ. τού επιθ. εξωτικιά ως ουσιαστικό εξελίχθηκε φωνητικώς στο γνωστό ξωθιά «νεράιδα» (εξωτικιά > ξωτικιά ξωτ'κιά > ξωτ'χιά > ξωθιά)].